W projektowaniu architektury murowanej początku XX wieku istotnym elementem plastycznym wykorzystywanym przez architektów było różnicowanie powierzchni obrzutki tynkarskiej na powierzchni elewacji. Spektrum możliwości jakie daje aplikacja zaprawy mineralnej na konstrukcję muru jest szerokie. Tynki, drapano, wygładzano, żłobiono, nakłuwano, dziobano, rozcierano kielnią, wyprowadzano za pomocą szablonów. Nadawano tynkowi w ten sposób pożądaną fakturę i kształtowano na wiele innych sposobów. Szczególnie ukochała sobie różnicowane tynki architektura secesyjna, której wspaniałe przykłady możemy odnaleźć m.in. w Poznaniu, Bydgoszczy, na Śląsku czy Toruniu. Poniżej przedstawię przykłady kamienic, w których w elegancki sposób wykorzystano różnicowanie struktury tynku.